Bardaki Adam bilmediği bir şarkıya eşlik etmiş bu gece, üstüne kafasında karısıyla kavga bile etmiş ama yine de kaybetmiş. Oysa karısı ona dünyada ki tüm narları ayıklamış, tüm şiirleri okumuş ama Adam’ın canı çürümüş bedenleri çekmiş güzel kokulu meyveleri istememiş.



Bardaki Adam şiirleri ve ingilizleri sevmezmiş, zaten ölümler ve meyveler olmasa hiçbir ingiliz şair kalmazmış bu dünyada.



Hiçbir dua Tanrının kulağına gitmezmiş, ejderhalar gerçekmiş, alkol kokmazmış ve bu elleri de boşuna sızlarmış.

​

Çünkü insanların hepsi tek yaratılmış, bedenleri sanki çürümek için doğmuş, günahları da işlenmek için varmış.



Bardaki Adam öldürdüğü herkesin cenazesine gidermiş, başını göğe diker kalbini yere gömermiş.. babası ona öyle öğretmiş. Adam varlığı sevmiş yokluğa lanet etmiş, olmadığı her şeyi istemiş olduğu her şeyden nefret etmiş.



Adam önce doğmuş bilmediği birinin kollarında ağlamış, sonra büyümüş bilmediği bir sokakta dizlerini yaralamış. Bilmediği bedenlerle büyük günahlar işlemiş. Bilmediği duaları etmiş yine de ölmüş kimsenin bilmediği bir yerde.



Sonra Tanrı Baba Adem’e kızmış,

yine de bizzat katmış hamuruna günahı.