Beyoğlu'ndan çıkma bir garip sefer
Arada olsa da kıtalar ne fark eder
Geçilir sular dereler tepeler
Seven yolu düşünmeden sever
İstanbul koskaca bir yapboz
Sen en değerli parçası
Sen sahilinde oturan Beykoz ,
Üsküdar'da bir gül bahçesi
Sen Nakkaştepe'nin en güzel incisi
Bir gül ki benim, tuttuğun elinde
Gezdirmiştik onu Üsküdar sahilinde
Bir zaman ki en güzel halinde
Kurulmuştu her şey o hayalinde
Kim hangi yârla gider o kadar yolu
Gözlerinin içi ki bir derya kadar dolu
Bakınca seni hatırlatır hep o yolun solu
İçimde bir yer var içi hep senle dolu
Bir anlamı var mı sensiz bir yere gitmenin
Sensiz dökülen bu yaşın bu terin
Manası sen olunca gidilen her yerin
Bir anlamı yok sensiz geçen günlerin
En çok seninle güzeldi şu Yeditepe
Sahilinde yürümek seninle ayrıydı Maltepe
Silemem mi artık yok mu unutmanın ilacı
Öyle bir hatıra ki bu olabildiğince acı
Müsebbib oldun içimdeki ihtilale
Uzatamadım sana ne bir gül ne bir lale
Sen ayrılıncaya kadar ta ki
Anlayamadım hayal mi yaşadığım yoksa vaki
Her göğe bakışımda seni hatırlarım
En sevdiğin renkti o güzel mavi
O zamanın hasretini getirecek yarınlarım
Getirecek sonucunu elbet yaptıklarım
Ne yapsam boş, hatıra dolu bir şehir
Alışır mısın önümdeki durmaksızın bir nehir
Durduramıyorum saldım kendimi akan suya
İçimde kopan, bu şiiri yazdıran da bu ya
Doğrudur mudur bu gördüğüm
Çözülmez bir kördüğüm
Biliyorum hesabım ağır olacak
Elimde bir hayat var sömürdüğüm
Zor vardım farkına yaptığım hatanın
Düşmüştüm pençesine zevk ve sefanın
Anladım artık yaşayacağım içinde bir serabın
İçinde en mesud en mutlu olduğum hatıranın
Unutmak istedim seni sayamadığım kez
Bir gün unutulur dediler giden herkes
Sen hiç gitmedin ki gözümün ufkundan
Uyandıramadı kimse rüyası sen olan uykumdan
Adım atmaz oldum gittiğimiz yerlere
Hiç bakmaz oldum bindiğimiz seferlere
Unutmayı yollarımızda aramıştım ancak
Anladım kalbim her atışta seni anacak
Baktıkça gözlerine gördüm bir yok oluşu
Bakışların zindan sözlerin en kuytu koğuşu
Gülüşlerin saklayamadı bu zalim soğuşu
Aynı gözlerde başlamıştı bir aşkın doğuşu
O gözler ki ne anlamlı ne aşk dolu
Unutturan katedilen aşılan yolu
Büyüsüne kapılıp ardından koşturan
Peşinden kahredip bu şiiri yazdıran
Öyle bir yara ki içimde bu yardığın
Geleceği son nokta yarıp vardığın
Unutamadığım sen değil miydin yoksa
O yaşattıkların mıydı aradığım ?
Ağlarsan matemin gülersen mehtabın
Bakarsan serabın susarsan meramın
Doğar içinde kapladığın bu sonsuz mekanın
Konursam kabre içinde sen de varsın bu meftanın
Hangi dil anlatabilirdi bizim derdimizi
Daha ne kadar kolay bitirebilirdik böyle birbirimizi
Hatayı suçlamakla yaptık bir tek kendimizi
Hâlbuki tek kusur bendim bitirdim şiirimizi
Arada olsa da kıtalar ne fark eder
Geçilir sular dereler tepeler
Seven yolu düşünmeden sever
İstanbul koskaca bir yapboz
Sen en değerli parçası
Sen sahilinde oturan Beykoz ,
Üsküdar'da bir gül bahçesi
Sen Nakkaştepe'nin en güzel incisi
Bir gül ki benim, tuttuğun elinde
Gezdirmiştik onu Üsküdar sahilinde
Bir zaman ki en güzel halinde
Kurulmuştu her şey o hayalinde
Kim hangi yârla gider o kadar yolu
Gözlerinin içi ki bir derya kadar dolu
Bakınca seni hatırlatır hep o yolun solu
İçimde bir yer var içi hep senle dolu
Bir anlamı var mı sensiz bir yere gitmenin
Sensiz dökülen bu yaşın bu terin
Manası sen olunca gidilen her yerin
Bir anlamı yok sensiz geçen günlerin
En çok seninle güzeldi şu Yeditepe
Sahilinde yürümek seninle ayrıydı Maltepe
Silemem mi artık yok mu unutmanın ilacı
Öyle bir hatıra ki bu olabildiğince acı
Müsebbib oldun içimdeki ihtilale
Uzatamadım sana ne bir gül ne bir lale
Sen ayrılıncaya kadar ta ki
Anlayamadım hayal mi yaşadığım yoksa vaki
Her göğe bakışımda seni hatırlarım
En sevdiğin renkti o güzel mavi
O zamanın hasretini getirecek yarınlarım
Getirecek sonucunu elbet yaptıklarım
Ne yapsam boş, hatıra dolu bir şehir
Alışır mısın önümdeki durmaksızın bir nehir
Durduramıyorum saldım kendimi akan suya
İçimde kopan, bu şiiri yazdıran da bu ya
Doğrudur mudur bu gördüğüm
Çözülmez bir kördüğüm
Biliyorum hesabım ağır olacak
Elimde bir hayat var sömürdüğüm
Zor vardım farkına yaptığım hatanın
Düşmüştüm pençesine zevk ve sefanın
Anladım artık yaşayacağım içinde bir serabın
İçinde en mesud en mutlu olduğum hatıranın
Unutmak istedim seni sayamadığım kez
Bir gün unutulur dediler giden herkes
Sen hiç gitmedin ki gözümün ufkundan
Uyandıramadı kimse rüyası sen olan uykumdan
Adım atmaz oldum gittiğimiz yerlere
Hiç bakmaz oldum bindiğimiz seferlere
Unutmayı yollarımızda aramıştım ancak
Anladım kalbim her atışta seni anacak
Baktıkça gözlerine gördüm bir yok oluşu
Bakışların zindan sözlerin en kuytu koğuşu
Gülüşlerin saklayamadı bu zalim soğuşu
Aynı gözlerde başlamıştı bir aşkın doğuşu
O gözler ki ne anlamlı ne aşk dolu
Unutturan katedilen aşılan yolu
Büyüsüne kapılıp ardından koşturan
Peşinden kahredip bu şiiri yazdıran
Öyle bir yara ki içimde bu yardığın
Geleceği son nokta yarıp vardığın
Unutamadığım sen değil miydin yoksa
O yaşattıkların mıydı aradığım ?
Ağlarsan matemin gülersen mehtabın
Bakarsan serabın susarsan meramın
Doğar içinde kapladığın bu sonsuz mekanın
Konursam kabre içinde sen de varsın bu meftanın
Hangi dil anlatabilirdi bizim derdimizi
Daha ne kadar kolay bitirebilirdik böyle birbirimizi
Hatayı suçlamakla yaptık bir tek kendimizi
Hâlbuki tek kusur bendim bitirdim şiirimizi
